Όπως εξελίσσονται τα πράγματα και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, ένα ένα όλα τα αγαθά χάνουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Ποιο συγκεκριμένα η παιδεία που θα έπρεπε να είναι ένα ελεύθερο αγαθό γίνεται απρόσιτη για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ο κρατικός μηχανισμός με το νέο νόμο πλαίσιο, μεταλλάσσει τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, δίνοντας χώρο σε ιδιώτες να αναλάβουν τις ευθύνες της δημόσιας εκπαίδευσης, με όρους κέρδους.

   Η κατάσταση των Τ.Ε.Ι.

   Ήδη από το Σεπτέμβριο του 2010 η κατάσταση στα δεκαέξι ΤΕΙ της χώρας πάει από το κακό στο χειρότερο. Η υποχρηματοδότηση έχει ξεπεράσει το 35% και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα εξής:

• μείωση υλικού και τεχνικού εξοπλισμού στα εργαστήρια.

• μείωση των έκτακτων καθηγητών που καλύπτουν το 75% του εκπαιδευτικού προσωπικού.

• συγχωνεύσεις σε τμήματα σχολών και κλείσιμο πολλών περιφερειακών τμημάτων.

   Όλα τα παραπάνω, υποβαθμίζουν την ποιότητα των εργαστηρίων που είναι σήμα κατατεθέν της τεχνολογικής εκπαίδευσης, πράγμα που είναι και επικίνδυνο για αυτόν που ασκεί το επάγγελμα π.χ. Το επάγγελμα του νοσηλευτή, που συνδέεται άμεσα με ανθρώπινες ζωές, γίνεται επικίνδυνο στην άσκησή του λόγω μειωμένων γνώσεων. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, με τα ν+2 χρόνια σπουδών δυσκολεύετε ακόμη περισσότερο η απόκτηση του πτυχίου.

   Η άποψή μας για μια παιδεία ελεύθερη και δημόσια 

   Η παιδεία και η γνώση εξαιτίας της φύσης τους παράγουν την ελεύθερη κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση. Έτσι είναι λογικό σ' ένα σύστημα που δεν επιθυμεί ελεύθερους ανθρώπους να επιτίθεται στην εκπαίδευση είτε καθιστώντας δύσκολη την πρόσβαση σε αυτή είτε παράγοντας στείρα και εξειδικευμένη γνώση σε άμεση εξάρτηση με την παραγωγική διαδικασία. Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί ανθρώπους – γρανάζια του συστήματος.

   Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα της παιδείας είναι απόλυτα κοινωνικό και ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται απ' όλους.

• Η ελευθεριακή παιδεία θέτει τις δομές για την ύπαρξη μιας ελεύθερης κοινωνίας. Η μετουσίωση του κάθε εκπαιδευτικού ιδρύματος σε ελευθεριακό κοινωνικό και δημόσιο γίνεται μέσω κινηματικών διεργασιών γεννώντας ανθρώπους ατομικά και συλλογικά αυτόνομους.

• Ο αγώνας για την ελεύθερη πρόσβαση στη μάθηση και την κατάργηση των διοικητικών συμβουλίων, επιτροπών και εκλογών, πρέπει να είναι διαρκής προτάσσοντας την αυτοδιαχείριση του ιδρύματος από φοιτητές καθηγητές και εργαζόμενους μέσα από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις.