Τα φοιτητικά χρόνια είναι η ευκαιρία αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου σε διεργασίες κοινωνικής φύσης, όπως είναι η πληροφόρηση, η ευαισθητοποίηση σε κοινωνικά και μη ζητήματα, επαφή με νέες εμπειρίες και άτομα.
ΣΤΟ ΤΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ
Συγκεκριμένα, επικρατεί μια αδιάσπαστη ρουτίνα, υπάρχουν ελάχιστες ευκαιρίες για επαφή και αυτοοργάνωση των φοιτητών, η ελευθερία του λόγου αποτελεί κάτι το μη αυτονόητο και αυτό σε συνδυασμό με τη γενικότερη εικόνα που επικρατεί στο κοινωνικό σύνολο οδηγεί σε μια μόνιμη υποβάθμιση του ΤΕΙ, χωρίς να υπάρχει καμία αντίσταση.
Αντιλαμβανόμενοι το ΤΕΙ ως μια μικρογραφία της καπιταλιστικής πραγματικότητας γίνεται φανερή η αναπαραγωγή θεσμών και αντιλήψεων από τις οποίες επωφελούνται μόνο το κράτος και οι εξουσιαστές. Αντιλήψεις όπως η ανταγωνιστικότητα (αντί της ομαδικότητας), η ατομικότητα (αντί της συλλογικής δράσης), το αίσθημα της ιδιοκτησίας (αντί της αντίληψης των κοινοχρήστων) και η υπακοή.
Σε αυτό το σημείο θεωρούμε απαραίτητο να αναλύσουμε τι είναι για μας το κράτος. Ως κράτος αντιλαμβανόμαστε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που επιβάλει εξουσιαστικές δομές μεταξύ των μελών του στο οποίο η αναρρίχηση στις ανώτερες τάξεις επιτυγχάνεται μόνο με το γλύψιμο, τη ρουφιανιά και την υποταγή.
Το αυτόνομο σχήμα του ΤΕΙ δημιουργήθηκε σε μια περίοδο κοινωνικών-πολιτικών-οικονομικών αναβρασμών και σε μια εποχή όπου η φοιτητική κοινότητα δέχεται επίθεση από το σημερινό πολιτικό καθεστώς. Η επίθεση αυτή εντείνει την προϋπάρχουσα κατάσταση δημιουργώντας περισσότερους ανθρώπους γρανάζια του συστήματος όπου το πρόγραμμα σπουδών σφυρηλατεί μια γνώση που βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση με την παραγωγική διαδικασία, την υπερσυσσώρευση και την υπεραξία.
Επιλέξαμε να δημιουργήσουμε ένα αυτόνομο σχήμα χωρίς την υποστήριξη ενός επίσημου πολιτικού σχηματισμού (κόμμα) γιατί το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα αποτελεί για μας εύφορο έδαφος για κοινωνικούς αγώνες καθώς και ένα σημείο αναφοράς και ώθησης κοινωνικοπολιτικής κουλτούρας. Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ορίζουμε εμείς έναν αντίλογο απέναντι σε ο,τι ορίζει τον χώρο και τον χρόνο μας. Να γίνουμε εμείς τα αφεντικά του εαυτού μας και εν τέλει να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Με την αυτοθέσμιση και την συνδιαμόρφωση, μακριά από κάθε είδους εξουσιαστικής τάσης μιας και αν θέλουμε να λεγόμαστε αξιοπρεπείς άνθρωποι, η τάση μας απέναντι σε ένα σύστημα εξουσίας που επιβάλλεται πάνω μας, δεν μπορεί να είναι άλλη από αντιεξουσιαστική.
Στο σημείο αυτό για να αποφύγουμε κάθε είδους παρερμήνευση , σκόπιμη(για λόγους μικροκομματικών συμφερόντων) ή μη, για τη σχέση του αντιεξουσιαστικού χώρου με τη βία, θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι εμείς δεν αναλωνόμαστε σε πολιτικά στείρες, βίαιες ενέργειες ούτε δεχόμαστε τη βία ως αυτοσκοπό, αλλά ως αναγκαία αντίδραση στην καταπάτηση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας. Επιπλέον, μεγαλύτερη είναι η βία της αδιαφορίας παρά η βία σαν έκφραση κοινωνικής οργής.
Στην προσπάθεια να χαράξουμε εμείς οι ίδιοι τις ζωές μας και τις ελευθερίες μας κάναμε πράξη μια εικόνα από το μέλλον όπως την οραματιζόμαστε εμείς.
Δηλαδή λειτουργώντας αντιιεραρχικά, αυτοοργανομένα και με οριζόντιες δομές, έχοντας πλήρως αποδομήσει τις φυλετικές και με βάση το φύλο διαφορές στον τομέα της συμμετοχής στο εγχείρημα. Στο συγκεκριμένο λοιπόν, εγχείρημα δεν μπορούν παρά να αποκλείονται παραταξιακοί οργανισμοί και υποκείμενα που εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων καθώς και φασίστες, εθνικιστές-πατριώτες μιας και το πατριωτικό-θρησκευτικό συμφέρον είναι ιδεολογικά όπλα που επιστρατεύει η εξουσία για να δικαιολογήσει κοινωνικούς διαχωρισμούς επεκτατικούς πολέμους.
Το ιδανικό λοιπόν για μας θα ήταν μια κοινωνία οργανωμένη συλλογικά, ενάντια στην εξουσία και τον καπιταλισμό. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία του ΤΕΙ, δεν μπορεί να παραμείνει υπό την διοίκηση των προνομιούχων, αλλά πρέπει να τεθεί υπό την διαχείριση του συνόλου.
Όντας ρεαλιστές δε θεωρούμε ότι δίνουμε τη λύση του προβλήματος, αλλά τον τρόπο να θέτουμε ερωτήματα στους εαυτούς μας και να προβαίνουμε σε ανάλογες δράσεις.